When does a war really end? What does it leave with us? Would the lives ever be same after?
"The wars don't end when you sign peace treaties or when the years go by. They will echo on until all the widows and orphans are gone." అంటారు Tim O'Brien.
ఓ అర్ధరాత్రి, లోకమంతా ప్రశాంతంగా నిద్రిస్తున్న వేళ, మిణుకు మిణుకుమంటున్న వెలుగులో, ఎడ్రస్ వెతుక్కుంటూ ఓ ఇంటి ఆవరణలోకి ఒక వాహనం వచ్చింది. అందులో నుంచి దిగిన ఇద్దరు వ్యక్తులు, ఆ ఇంటి తలుపు తట్టడం మొదలుపెట్టారు. అంత రాత్రప్పుడు వచ్చినవాళ్ళు మోసుకొచ్చిన కబురేంటో? అది వాళ్ళని ఏం చేసి వదులుతుంది? శ్రీశ్రీ అన్నట్టు అప్పటికే ఎక్కడో పీడకలలో ఏ తల్లికో కడుపులో ప్రేగు కదిలే ఉంటుందా!!!
Kevin Bacon అంటే నాకు పెద్దగా ఏ అభిప్రాయమూ ఉండేది కాదుమొన్నటివరకూ. తన సినిమాలెప్పుడయినా చూసినా, అవి మిగతా వేరే కారణాల వలనే అనేది మాత్రం నిజం. కొన్ని రోజుల క్రితం నెట్ ఫ్లిక్ష్ లో వెదుకుతుంటే Taking Chance అనే సినిమా కనిపించింది. పేరు చూస్తే పెద్దగా ఆకర్షించలేదు, అందులోనూ కెవిన్. వదిలేసి వేరేవి ఏదో చూస్తూ పోయాను. మళ్ళీ మొన్నేప్పుడో కనిపిస్తే, స్టోరీ లైన్ చదివి ఏదో బానే ఉండేట్టు ఉంది అని మొదలు పెట్టాను. మొదటి స్క్రీన్ నుంచి క్రెడిట్స్ చివరి లైన్ వరకు వూపిరి బిగబట్టి, ఒక్క మాట కాదు కదా, ఏ రకమైన రియాక్షన్ బయటకి రాలేదు. చివర్న గట్టిగ ఓ నిట్టూర్పు మాత్రం వచ్చింది. ఇప్పటికీ దాని గురించి ఒక్క మాట కూడా మాట్లడుకోలేనంత బరువెక్కింది గుండె.
Lieutenant Colonel Strobl గల్ఫ్ యుద్ధంలో పనిచేసిన తరువాత, తన భార్యా పిల్లలతో కొన్నాళ్ళు గడపాలని, బేస్ లో ఆఫీస్ డ్యూటీ తీసుకొని ఉంటాడు. ఆ సమయంలో 9/11 తరువాత ఇరాక్ యుద్ధం జరుగుతూ ఉంటుంది. రెండు వైపులా ఎంతో మంది చనిపోతున్నారు. చనిపోయిన సైనికుల శరీరాలని గుట్టలు గుట్టలుగా అమెరికాకు తరలిస్తున్నారు. సైనికుల మృతదేహాల్ని మిలిటరీ మార్చురీలో వీలయినంత వరకూ శుభ్రం చేసి,కుటుంబం చూడగలిగేలా తయారుచేసి, యూనిఫారం తొడిగి, కేస్కేట్ లో పెట్టి పంపుతారు. ఆ కేస్కేట్ తో తోడుగా వెళ్ళే వాళ్ళకి, సైనికుల పర్సనల్ వస్తువులుంటే అవి ఇచ్చి, వారి కుటుంబసభ్యులతో ఏం మాట్లాడాలి, ఏం మాట్లాడకూడదు అనేవి మరోసారి గుర్తుచేస్తారు.
ఛాన్స్ అనే పంతోమ్మిదేళ్ళ సైనికుడు కూడా యుద్ధంలో ప్రాణాలు కోల్పోతాడు. తనని సైనిక లాంచనాలతో ఇంటికి తీసుకెళ్ళి, తనవాళ్ళకు అప్పచెప్పే బాధ్యతను తీసుకోవడానికి కల్నల్ Strobl వాలంటరీగా ముందుకొస్తాడు. చాన్స్ కూడా కొలరాడోలో తన స్వగ్రామం నుంచి అన్న విషయం తెలియటంతో, ఈరకంగా ఎప్పుడో వదిలేసిన తన ఊరిని ఒకసారి చూడొచ్చునన్న ఆలోచనే ఛాన్స్ తో వెళతాను అనడానికి కారణం. అయితే బయలుదేరే ముందు తెలుస్తుంది, ఛాన్స్ మిలిటరీలో జాయిన్ అయే సమయానికి అతని కుటుంబం ఆ వూర్లో ఉండేది కానీ, ప్రస్తుతం వాళ్ళు వ్యోమింగ్ కు మారిపోయారని. కొంచెం నిరాశ చెందినా, ఇష్టంగా బాధ్యత గానే ఛాన్స్ ని తీసుకుని బయలుదేరతాడు. అయితే ఛాన్స్ శరీరం విజిటేషన్ కు ఏమాత్రం అనుకూలంగా లేదనీ, కాఫిన్ తెరవనివ్వోద్దనీ చెపుతారు.
అప్పటికే ఛాన్స్ ని రిక్రూట్ చేసుకున్న మిలిటరీ స్టేషన్ నుంచి ఇద్దరు ఆఫీసర్లు, ఛాన్స్ కుటుంబం ఉన్న వూరికి వెళ్ళి, కుటుంబానికి విషాదవార్తని తెలియచేసి, ఛాన్స్ రాకకోసం ఎదురుచూస్తూ, అతని అంత్యక్రియలకి ఏర్పాట్లు చూస్తూ ఉంటారు.
ఎయిర్ పోర్ట్ సిబ్బంది నుంచి మొదలుపెట్టి, ప్రతీ ఒక్కరికి చెప్పకుండానే సందర్భం తెలిసిపోతుంది. ఆటోమాటిక్గా గౌరవం, బాధ కలగలిసిన భావోద్వేగ్వాలు ప్రతీ ఒక్కరిలోనూ. తాము చెయ్యగలిగినదంతా అడగకుండానే చేస్తూ, కృతజ్ఞతనీ గౌరవాన్నీ చూపుకుంటారు. ప్రయాణంలో కల్నల్, యుద్ధంలో చనిపోయిన తన సోదరుడిని తీసుకుని తన కుటుంబాన్ని కలవడానికి వెళుతున్న ఒక యువ సైనికుడిని కలుస్తాడు. అతనికి మనసు కలచివేయ్యడం మొదలు పెడుతుంది. అలా చిన్న చిన్న పిల్లలు యుద్ధంలో వీరుల్లా రాలిపోతుంటే తను కుటుంబంతో గడపాలని తన సెలవుని పొడిగించుకుని ఉండిపోయినదుకు తనకి తనే దోషిగా కనిపించడం మొదలవుతుంది.
ఛాన్స్ ఊరికి దగ్గరలో ఉన్న ఎయిర్పోర్ట్ కి చేరుకునేసరికి, ఫ్యునరల్ హోమ్ సిబ్బంది వచ్చి కలిసి, అన్ని ఏర్పాట్లు జరిగాయని చెప్పి, అక్కడి నుంచి ఊరికి ఓ నాలుగు గంటల ప్రయాణం అని చెపుతారు. ఛాన్స్ బాడీని ఫ్యునరల్ హోమ్ వేన్లో తీసుకు వెళుతుంటే, కల్నల్ వెనకే బయలుదేరుతాడు. వేన్ లో జెండా కప్పిన కేస్కేట్, వెనక కార్లో యూనిఫాంలో ఉన్న కల్నల్ ని చూసి, దారిలో అందరికీ అది ఒక ఒరిగిన వీరుడి శరీరం అన్న సంగతి తెలుస్తుంది. ఎవరూ చెప్పకుండానే ఒకరి వెనుక ఒకరుగా గౌరవంగా అందరూ ఆ వేన్ని అనుసరిస్తూ ఊరేగింపుగా తీసుకెళ్తారు.
ఊరు చేరగానే అప్పటికే వచ్చి ఉన్న ఆఫీసర్స్ కలిసి, మరొకసారి ఫ్యునరల్ ఏర్పాట్లు మాట్లాడుకుని, ఫ్యునరల్ మరునాటి ఉదయం అని చెప్పి వెళతారు. అదే రోజు సాయంత్రం వూర్లో ఛాన్స్ సంస్మరణ సభ ఏర్పాటు చేశారనీ, కల్నల్ ని రమ్మని చెపుతారు. ఊర్లో అందరూ కల్నల్ ని చూసి, 'నువ్వేనా మా ఛాన్స్ ని దగ్గరుండి ఇంటికి తీసుకువచ్చింది' అని కృతజ్ఞతలు తెలియచేస్తారు. ఛాన్స్ సంస్మరణ సభలో లోకల్ వెటరన్స్, ఛాన్స్ తో పాటు యుద్ధంలో ఉండిన కొందరు సైనికులతో మాట్లాడటం జరుగుతుంది. ఒక సార్జంట్ 'ఛాన్స్ చనిపోయినపుడు తను వెంటే ఉన్నాననీ, తమ గ్రూప్ మొత్తాన్ని రక్షించడానికి, ఫైరింగ్ చేసి శత్రు సైనికుల దృష్టి తన వైపు మళ్ళించుకుని తను చనిపోయాడనీ' చెపుతాడు. 'అతనిని తనే ట్రెయిన్ చేసాను కానీ ఇలా వూహించలేదనీ, ఆ దృశ్యం తనని ఎప్పటికీ వేధిస్తుందనీ' బాధపడతాడు.
మరునాడు ఉదయం ఫ్యునరల్ జరిగే ముందు, కల్నల్ ఛాన్స్ కుటుంబాన్ని కలిసి తనతో తీసుకు వచ్చిన చాన్స్ వస్తువులు, అతని అధికారి వ్రాసిన ఉత్తరం ఇస్తాడు. వారితో 'ఛాన్స్ ని తీసుకువచ్చేటప్పుడు దారి మొత్తం అందరూ అతన్ని ఎంతో గౌరవంతోనూ, శ్రద్దతోనూ చూసుకున్నారనీ, మీతో పాటూ ఇంకా ఎంతో మంది ఈరోజు ఛాన్స్ ని కోల్పోయిన బాధలో భాగం పంచుకుంటున్నారనీ' చెపుతాడు. తరువాత ఛాన్స్ అంత్యక్రియలు సైనిక గౌరవంతో జరుగుతాయి. కల్నల్ భారమైన జ్ఞాపకాలతో తిరిగి వెళతాడు.
ఇది నిజంగా జరిగిన కథ. Chance Phelps అనే సైనికుడికి తోడుగా వెళ్ళిన Lt. Colonel Micahel Srtobl, అప్పటి అతని అనుభవాలనువ్రాసుకున్న "A Marine's Journey Home" అనే వ్యాసం దీనికి ఆధారం.
కథనంలో ఎక్కడా ఒక్క సీన్ కూడా అనవసరమైనది లేదు. అసలు కెవిన్ ఎక్కువ మాటలు లేకుండానే, భావాలన్నీ కళ్ళతోనూ, ఒక subtle చిరునవ్వుతోనూ, ఓ తల పంకింపు తోనో పలికిస్తాడు.
కెవిన్ నటన ఎంత కదిలిస్తుందో. అతన్ని మర్చిపోవడం కష్టం. Do I ever again see Kevin Bacon with the same eyes as before? NO. NEVER.
ఛాన్స్ చనిపోయినపుడు అతనితో పాటు ఉన్న సార్జంట్ "మా అందరి కోసం ఛాన్స్ చనిపోయిన విధం నన్నెప్పటికీ వెంటాడుతుంది" అంటే ఓ వృద్ధుడు అంటాడు "పాపం ఈ పిల్లాడు జీవితాంతం ఈ బరువు మొయ్యాలి" అని. అది నాకు Tim O'Brien తన వియత్నాం యుద్ధపు అనుభవాలతో వ్రాసిన పుస్తకం "The things they carried" గుర్తుకు తెచ్చింది.
Links
Watch the Trailer here.
https://www.youtube.com/watch?v=MtmiLdzzgGE
Lt. Colonel Strobl’s Original Essay.
http://www.chicagotribune.com/news/nationworld/chi-050123strobl-story.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Taking_Chance
https://en.wikipedia.org/wiki/Chance_Phelps
https://en.wikipedia.org/wiki/Michael_Strobl
"The wars don't end when you sign peace treaties or when the years go by. They will echo on until all the widows and orphans are gone." అంటారు Tim O'Brien.
ఓ అర్ధరాత్రి, లోకమంతా ప్రశాంతంగా నిద్రిస్తున్న వేళ, మిణుకు మిణుకుమంటున్న వెలుగులో, ఎడ్రస్ వెతుక్కుంటూ ఓ ఇంటి ఆవరణలోకి ఒక వాహనం వచ్చింది. అందులో నుంచి దిగిన ఇద్దరు వ్యక్తులు, ఆ ఇంటి తలుపు తట్టడం మొదలుపెట్టారు. అంత రాత్రప్పుడు వచ్చినవాళ్ళు మోసుకొచ్చిన కబురేంటో? అది వాళ్ళని ఏం చేసి వదులుతుంది? శ్రీశ్రీ అన్నట్టు అప్పటికే ఎక్కడో పీడకలలో ఏ తల్లికో కడుపులో ప్రేగు కదిలే ఉంటుందా!!!
Kevin Bacon అంటే నాకు పెద్దగా ఏ అభిప్రాయమూ ఉండేది కాదుమొన్నటివరకూ. తన సినిమాలెప్పుడయినా చూసినా, అవి మిగతా వేరే కారణాల వలనే అనేది మాత్రం నిజం. కొన్ని రోజుల క్రితం నెట్ ఫ్లిక్ష్ లో వెదుకుతుంటే Taking Chance అనే సినిమా కనిపించింది. పేరు చూస్తే పెద్దగా ఆకర్షించలేదు, అందులోనూ కెవిన్. వదిలేసి వేరేవి ఏదో చూస్తూ పోయాను. మళ్ళీ మొన్నేప్పుడో కనిపిస్తే, స్టోరీ లైన్ చదివి ఏదో బానే ఉండేట్టు ఉంది అని మొదలు పెట్టాను. మొదటి స్క్రీన్ నుంచి క్రెడిట్స్ చివరి లైన్ వరకు వూపిరి బిగబట్టి, ఒక్క మాట కాదు కదా, ఏ రకమైన రియాక్షన్ బయటకి రాలేదు. చివర్న గట్టిగ ఓ నిట్టూర్పు మాత్రం వచ్చింది. ఇప్పటికీ దాని గురించి ఒక్క మాట కూడా మాట్లడుకోలేనంత బరువెక్కింది గుండె. Lieutenant Colonel Strobl గల్ఫ్ యుద్ధంలో పనిచేసిన తరువాత, తన భార్యా పిల్లలతో కొన్నాళ్ళు గడపాలని, బేస్ లో ఆఫీస్ డ్యూటీ తీసుకొని ఉంటాడు. ఆ సమయంలో 9/11 తరువాత ఇరాక్ యుద్ధం జరుగుతూ ఉంటుంది. రెండు వైపులా ఎంతో మంది చనిపోతున్నారు. చనిపోయిన సైనికుల శరీరాలని గుట్టలు గుట్టలుగా అమెరికాకు తరలిస్తున్నారు. సైనికుల మృతదేహాల్ని మిలిటరీ మార్చురీలో వీలయినంత వరకూ శుభ్రం చేసి,కుటుంబం చూడగలిగేలా తయారుచేసి, యూనిఫారం తొడిగి, కేస్కేట్ లో పెట్టి పంపుతారు. ఆ కేస్కేట్ తో తోడుగా వెళ్ళే వాళ్ళకి, సైనికుల పర్సనల్ వస్తువులుంటే అవి ఇచ్చి, వారి కుటుంబసభ్యులతో ఏం మాట్లాడాలి, ఏం మాట్లాడకూడదు అనేవి మరోసారి గుర్తుచేస్తారు.
ఛాన్స్ అనే పంతోమ్మిదేళ్ళ సైనికుడు కూడా యుద్ధంలో ప్రాణాలు కోల్పోతాడు. తనని సైనిక లాంచనాలతో ఇంటికి తీసుకెళ్ళి, తనవాళ్ళకు అప్పచెప్పే బాధ్యతను తీసుకోవడానికి కల్నల్ Strobl వాలంటరీగా ముందుకొస్తాడు. చాన్స్ కూడా కొలరాడోలో తన స్వగ్రామం నుంచి అన్న విషయం తెలియటంతో, ఈరకంగా ఎప్పుడో వదిలేసిన తన ఊరిని ఒకసారి చూడొచ్చునన్న ఆలోచనే ఛాన్స్ తో వెళతాను అనడానికి కారణం. అయితే బయలుదేరే ముందు తెలుస్తుంది, ఛాన్స్ మిలిటరీలో జాయిన్ అయే సమయానికి అతని కుటుంబం ఆ వూర్లో ఉండేది కానీ, ప్రస్తుతం వాళ్ళు వ్యోమింగ్ కు మారిపోయారని. కొంచెం నిరాశ చెందినా, ఇష్టంగా బాధ్యత గానే ఛాన్స్ ని తీసుకుని బయలుదేరతాడు. అయితే ఛాన్స్ శరీరం విజిటేషన్ కు ఏమాత్రం అనుకూలంగా లేదనీ, కాఫిన్ తెరవనివ్వోద్దనీ చెపుతారు.
అప్పటికే ఛాన్స్ ని రిక్రూట్ చేసుకున్న మిలిటరీ స్టేషన్ నుంచి ఇద్దరు ఆఫీసర్లు, ఛాన్స్ కుటుంబం ఉన్న వూరికి వెళ్ళి, కుటుంబానికి విషాదవార్తని తెలియచేసి, ఛాన్స్ రాకకోసం ఎదురుచూస్తూ, అతని అంత్యక్రియలకి ఏర్పాట్లు చూస్తూ ఉంటారు.
ఎయిర్ పోర్ట్ సిబ్బంది నుంచి మొదలుపెట్టి, ప్రతీ ఒక్కరికి చెప్పకుండానే సందర్భం తెలిసిపోతుంది. ఆటోమాటిక్గా గౌరవం, బాధ కలగలిసిన భావోద్వేగ్వాలు ప్రతీ ఒక్కరిలోనూ. తాము చెయ్యగలిగినదంతా అడగకుండానే చేస్తూ, కృతజ్ఞతనీ గౌరవాన్నీ చూపుకుంటారు. ప్రయాణంలో కల్నల్, యుద్ధంలో చనిపోయిన తన సోదరుడిని తీసుకుని తన కుటుంబాన్ని కలవడానికి వెళుతున్న ఒక యువ సైనికుడిని కలుస్తాడు. అతనికి మనసు కలచివేయ్యడం మొదలు పెడుతుంది. అలా చిన్న చిన్న పిల్లలు యుద్ధంలో వీరుల్లా రాలిపోతుంటే తను కుటుంబంతో గడపాలని తన సెలవుని పొడిగించుకుని ఉండిపోయినదుకు తనకి తనే దోషిగా కనిపించడం మొదలవుతుంది.
ఛాన్స్ ఊరికి దగ్గరలో ఉన్న ఎయిర్పోర్ట్ కి చేరుకునేసరికి, ఫ్యునరల్ హోమ్ సిబ్బంది వచ్చి కలిసి, అన్ని ఏర్పాట్లు జరిగాయని చెప్పి, అక్కడి నుంచి ఊరికి ఓ నాలుగు గంటల ప్రయాణం అని చెపుతారు. ఛాన్స్ బాడీని ఫ్యునరల్ హోమ్ వేన్లో తీసుకు వెళుతుంటే, కల్నల్ వెనకే బయలుదేరుతాడు. వేన్ లో జెండా కప్పిన కేస్కేట్, వెనక కార్లో యూనిఫాంలో ఉన్న కల్నల్ ని చూసి, దారిలో అందరికీ అది ఒక ఒరిగిన వీరుడి శరీరం అన్న సంగతి తెలుస్తుంది. ఎవరూ చెప్పకుండానే ఒకరి వెనుక ఒకరుగా గౌరవంగా అందరూ ఆ వేన్ని అనుసరిస్తూ ఊరేగింపుగా తీసుకెళ్తారు.
ఊరు చేరగానే అప్పటికే వచ్చి ఉన్న ఆఫీసర్స్ కలిసి, మరొకసారి ఫ్యునరల్ ఏర్పాట్లు మాట్లాడుకుని, ఫ్యునరల్ మరునాటి ఉదయం అని చెప్పి వెళతారు. అదే రోజు సాయంత్రం వూర్లో ఛాన్స్ సంస్మరణ సభ ఏర్పాటు చేశారనీ, కల్నల్ ని రమ్మని చెపుతారు. ఊర్లో అందరూ కల్నల్ ని చూసి, 'నువ్వేనా మా ఛాన్స్ ని దగ్గరుండి ఇంటికి తీసుకువచ్చింది' అని కృతజ్ఞతలు తెలియచేస్తారు. ఛాన్స్ సంస్మరణ సభలో లోకల్ వెటరన్స్, ఛాన్స్ తో పాటు యుద్ధంలో ఉండిన కొందరు సైనికులతో మాట్లాడటం జరుగుతుంది. ఒక సార్జంట్ 'ఛాన్స్ చనిపోయినపుడు తను వెంటే ఉన్నాననీ, తమ గ్రూప్ మొత్తాన్ని రక్షించడానికి, ఫైరింగ్ చేసి శత్రు సైనికుల దృష్టి తన వైపు మళ్ళించుకుని తను చనిపోయాడనీ' చెపుతాడు. 'అతనిని తనే ట్రెయిన్ చేసాను కానీ ఇలా వూహించలేదనీ, ఆ దృశ్యం తనని ఎప్పటికీ వేధిస్తుందనీ' బాధపడతాడు.
మరునాడు ఉదయం ఫ్యునరల్ జరిగే ముందు, కల్నల్ ఛాన్స్ కుటుంబాన్ని కలిసి తనతో తీసుకు వచ్చిన చాన్స్ వస్తువులు, అతని అధికారి వ్రాసిన ఉత్తరం ఇస్తాడు. వారితో 'ఛాన్స్ ని తీసుకువచ్చేటప్పుడు దారి మొత్తం అందరూ అతన్ని ఎంతో గౌరవంతోనూ, శ్రద్దతోనూ చూసుకున్నారనీ, మీతో పాటూ ఇంకా ఎంతో మంది ఈరోజు ఛాన్స్ ని కోల్పోయిన బాధలో భాగం పంచుకుంటున్నారనీ' చెపుతాడు. తరువాత ఛాన్స్ అంత్యక్రియలు సైనిక గౌరవంతో జరుగుతాయి. కల్నల్ భారమైన జ్ఞాపకాలతో తిరిగి వెళతాడు.
ఇది నిజంగా జరిగిన కథ. Chance Phelps అనే సైనికుడికి తోడుగా వెళ్ళిన Lt. Colonel Micahel Srtobl, అప్పటి అతని అనుభవాలనువ్రాసుకున్న "A Marine's Journey Home" అనే వ్యాసం దీనికి ఆధారం.
కథనంలో ఎక్కడా ఒక్క సీన్ కూడా అనవసరమైనది లేదు. అసలు కెవిన్ ఎక్కువ మాటలు లేకుండానే, భావాలన్నీ కళ్ళతోనూ, ఒక subtle చిరునవ్వుతోనూ, ఓ తల పంకింపు తోనో పలికిస్తాడు.
- విమానంలో డ్రింక్ చెయ్యనందుకు, తోటి ప్రయాణీకుడు "Are you on duty?" అని అడిగినపుడు, అవును అని చెప్పినపుడూ,
- సోదరుని మృతదేహాన్ని తీసుకువెళ్తున్న ఇంకో సోల్జర్ ని కలిసినపుడు, మాటలు రాక మూగబోయినపుడు
- హోటల్ కి వెళ్ళి రెస్ట్ తీసుకునే అవకాశాన్ని వదిలేసి, రాత్రంతా ఛాన్స్ కేస్కేట్ తో ఎయిర్పోర్ట్ కార్గో దగ్గరే కూర్చున్నప్పుడు
- ఛాన్స్ పేరెంట్స్ ని కలిసినపుడూ ...
కెవిన్ నటన ఎంత కదిలిస్తుందో. అతన్ని మర్చిపోవడం కష్టం. Do I ever again see Kevin Bacon with the same eyes as before? NO. NEVER.
ఛాన్స్ చనిపోయినపుడు అతనితో పాటు ఉన్న సార్జంట్ "మా అందరి కోసం ఛాన్స్ చనిపోయిన విధం నన్నెప్పటికీ వెంటాడుతుంది" అంటే ఓ వృద్ధుడు అంటాడు "పాపం ఈ పిల్లాడు జీవితాంతం ఈ బరువు మొయ్యాలి" అని. అది నాకు Tim O'Brien తన వియత్నాం యుద్ధపు అనుభవాలతో వ్రాసిన పుస్తకం "The things they carried" గుర్తుకు తెచ్చింది.
Links
Watch the Trailer here.
https://www.youtube.com/watch?v=MtmiLdzzgGE
Lt. Colonel Strobl’s Original Essay.
http://www.chicagotribune.com/news/nationworld/chi-050123strobl-story.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Taking_Chance
https://en.wikipedia.org/wiki/Chance_Phelps
https://en.wikipedia.org/wiki/Michael_Strobl
