Calling me home

“మొహబ్బత్ అవుర్ మౌత్, బిన్ బులాయే మెహమాన్ హై” (జీవితంలో ప్రేమా, మృత్యువూ ఆహ్వానం లేకుండానే వచ్చే అతిథులు) అని ఓ సినిమాలో డైలాగ్ ఉంది. ప్రేమ ఎప్పుడు, ఎక్కడ, ఎవరిమీద ఎందుకు పుట్టుకొస్తుందో ఎవరికీ తెలీదు. People fall in love in mysterious ways, may be just with a touch of the hand అని ఒకరన్నారు. అలా మిస్టీరియస్ గా పుట్టే నిజమైన  ప్రేమ, మృత్యువు రాకతో తప్ప ఆగదు. అది ఆ మనిషి జీవితాన్ని అఖండంగా వెలిగించనూవచ్చు, లేదా జీవచ్ఛవంగానూ మిగల్చొచ్చు. 

 ప్రేమ లాగే ఇద్దరి మధ్య స్నేహం కూడా ఒక్కోసారి మిస్టీరియస్ గానే పుడుతుంది. సమవయస్కుల మధ్యే స్నేహం సాధ్యం అంటారు. అయితే వయసూ, రంగూ, జాతీ కలవని ఇజబెల్, డోరీల స్నేహం వారిని ఎక్కడికి తీసుకెళ్ళింది? వారి జీవితాల్లో ఏం మార్పులు తెచ్చింది? ఆమోదం కాని ప్రేమను ఆలింగనం చేసుకున్న ఇజబెల్ జీవితాన్ని ఆ ప్రేమ ఎన్ని మలుపులు తిప్పి ఏ తీరాల్లో వదిలింది? ఇజబెల్ జీవితం నుంచి డోరీ ఏం నేర్చుకుంది? నిజజీవితంలో సంఘటనలు ఆధారంగా Julie Kibler వ్రాసిన Calling Me Home అనే పుస్తకానికి పరిచయం  కౌముది సాహిత్య మాసపత్రిక మార్చ్ 2015 సంచికలో 'పుస్తకం ఓ నేస్తం' శీర్షిక లో.

చిన్నగీత - పెద్దగీత

Out beyond ideas of

Wrong doing and right doing

There is a field.

I'll meet you there. - Rumi

రోజూ ఉదయం ఆఫీస్ కు వెళ్ళే సమయంలో ఒక నేషనల్ రేడియో షో వినడం అలవాటు. ఆ షో క్రూ మొత్తం ఒక్కోసారి ఎంత సిల్లీ విషయాల మీద చర్చలు చేస్తారో, అప్పుడప్పుడూ మనల్ని ఒక్కసారి ఆపి ఆలోచింపచేసే విషయాలనూ సిన్సియర్గా చర్చకు తెస్తారు. ముఖ్యంగా ప్రోగ్రాం లీడ్ ఏంకర్ అయితే నన్ను బలే ఆశ్చర్యపరుస్తాడు. ఒక్కోసారి వాళ్ళ సిల్లీ వాగుళ్ళకి చిరాకు వేసినా, వినడం మాత్రం మానను.

మొన్నోరోజు ఉదయాన్నే అలవాటు ప్రకారం డ్రైవ్ చేస్తూ రేడియో వింటున్నాను. ఆరోజు చర్చకు పెట్టిన విషయం, ‘ మీ పిల్లలు గే అని తెలిస్తే మీరెలా ప్రవరిస్తారు లేదా ఎలా ప్రవర్తించారు?’ అనేది. రోజూ లానే శ్రోతలు కాల్ చేసి వాళ్ళ అనుభవాలు చెపుతున్నారు. నేనూ నాకున్న ప్రిజుడిస్ తో  అయిష్టంగానే వింటున్నాను. ఒకాయన చెప్పినది వినగానే నాకు కళ్ళు చెమ్మగిల్లాయి. ఆయన ఇలా చెప్పారు. ‘నా టీనేజ్ కొడుకు గే రిలేషన్లో ఉన్నాడు. మా ఇద్దరి మధ్యా కావాల్సినంత చనువుంది. అయినా తను ఆ విషయం నాకు చెప్పడానికి బిడియపడి, తల్లికి చెపితే, తను నాతో చెప్పింది. అపుడు నేను తనని పిలిచి ఇలా చెప్పాను. “నువ్వు ఎలా ఉన్నా, ఏం చేసినా ఎప్పటికీ నా కొడుకువే. నీకూ నాకూ మధ్య బంధంలో గానీ, నాకు నీమీద ఉన్న ప్రేమలో గానీ  ఏమాత్రం మార్పు రాదు. అయితే ఇపుడు బానే ఉంటుంది. కొన్నేళ్ళ తరువాత నువ్వెలా గుర్తింపబడాలనుకుంటున్నావూ అన్నది పూర్తిగా నీ నిర్ణయం.  ఫలానా గే జో అనో, ఫలానా ఇంజినీర్ జో అనో, లేదా ఆ మెకానిక్ జో అనో ఇలా నీకే గుర్తింపు కావాలో అన్నది నువ్వే నిర్ణయించుకోవాలి. నీకేం సహాయం కావాలన్నా చెయ్యడానికి నేనున్నాను.” ‘అని చెప్పారు. లోకాలు తలక్రిందులయిపోయినట్టు కాకుండా, అలా అతి చిన్నవిషయంలా తీసుకుని, సంతులనంతో ప్రవర్తించడం ఎంత కష్టం!!!!

నాకు చిన్న గీత - పెద్ద గీత సారూప్యం, Memories in March సినిమా, రూమీ వాక్యాలూ కలిసికట్టుగా గుర్తొచ్చాయి. ఆ సినిమాలో గే పాత్రధారి రితుపర్ణో ఘోష్, ఇంకో గే పాత్రధారి తల్లిని (దీప్తి నావల్), ‘నీకు నీ కొడుకు పోయాడన్న విషయమా, లేదా అతను గే అని తెలియడమా ఎక్కువ బాధ కలిగిస్తున్నది’ అని అడుగుతాడు. ఆ తల్లి మాత్రం ఏం చెప్పగలుగుతుంది??? ఏ తల్లికయినా జవాబు తేల్చుకోగలిగే గుండె నిబ్బరం, ఎన్ని జన్మలెత్తినా వస్తుందా??? హ్మ్మ్ ...

కులాలను దాటి, మతాలను వీడి సంబంధాలు నిలుపుకోడం కొత్తేం కాకపోయినా, గత రెండు దశాబ్దాలుగా అతిసాధారణం అయిపోయింది. అసహజ సంబంధాలకు సమానహక్కుల పోరాటం జరుగుతున్న కాలంలో ఉన్నాం. అయితే మాత్రం, కొత్తనీటి ప్రవాహంతో కొట్టుకుపోకుండా, ఇసుకలో కాళ్ళు అదిమి నిల్చోగలిగే నిబ్బరం, నాలాంటి సామాన్యులకి సాధ్యమేనా??? గత పదిహేనేళ్ల కాలంలో, పిల్లల గురించిన చర్చల్లో ‘పిల్లలు తెలుగు వాళ్లనే చేసుకోపోయినా పర్లేదు. ఫలానా ఉత్తరాది వాళ్ళు కాకుండా ఉంటే చాలు’ నుంచి, ‘ఇండియన్సే అక్కర్లేదు. ఫలానా జాతి వాళ్ళని తప్ప, ఇంకెవరయినా పర్లేదు’ ను దాటి, ‘ఏ దేశం వాళ్ళనయినా పర్లేదు, కానీ ఆడపిల్లలు మగపిల్లవాడిని, మగపిల్లాడు ఆడపిల్లనీ చేసుకుంటే అంతే చాలు’ అనే నిట్టూర్పుల వరకూ ప్రత్యక్ష్య సాక్షిని. అయితే చిన్నగీతకు గుర్తింపు పెద్దగీత గీయకుండా సాధ్యం కాదా???

మళ్ళీ నాలో అదే ప్రశ్న. జీవితాలన్నీ ముందే రాసిపెట్టుకున్న సమీకరణాల హద్దుల్లో సాగితే ఏడు రంగుల ఇంద్రధనసుకి ఎనిమిదో వర్ణాన్ని అద్దేదెవరూ? అయితే ఆ కొత్తవర్ణాలను ఆహ్వానించడానికీ, ఆస్వాదించడానికీ నేను సిద్ధంగా ఉన్నానా??? కాలమే జవాబు చెప్పాలి. 

Book Reviewing: Art of Public Service

Though occasionally I follow my instincts in selecting the books I read, most of the time reviews drive me to them. Yet there were instances, where a book with exciting reviews totally disappointed me. I am personally thankful to all the reviewers out there (not the professional ones),  sharing a word about these wonderful books. Without them I wouldn't come across a lot of the books, those made into my way.

These reviewers help the readers like me to get to some books, other wise wouldn't have even know that  they exist. It is their art of presentation, that convinces you that your time is worth investing in it. So, I call it both, a public service and an art OR Art of Public Service in short. 

Here is an interesting article on the topic of book reviewing.  Is Book Reviewing a Public Service or an Art?  I liked some of the views expressed in this article.

The point of the review, after all, is not the reviewer: It’s the book. The book that somebody else wrote. 

Book reviewer, I salute thee. You absorb whole books and rotate them slowly in your mind. You stagger to the keyboard. You fulminate, you glorify. You try and think of something clever to say. Then you take off your rubber gloves, and fall asleep.

Book review bombast comes in three flavors: highbrow (“Every page witnesses the overflow of his vast erudition”), middlebrow (“magisterial . . . that rare thing”) or lowbrow (“Wade through burning gasoline to get this book”). 

And in the Internet era, in which everyone is a critic and provocative “smart takes” reign supreme, the bar has been set ever higher in terms of standing out from the crowd. As a result, writers often feel pressured to perform rather than inform.

Disclaimer: I don't write book reviews. Though I love to write introduction to the books I like, I wouldn't dare calling them reviews. Even if they classified as one, they are completely positive, since I only write about the ones I absolutely like. 

(Pictures Courtesy: google.com)

Prequel as Sequel: To kill A Mockingbird

The Magnum Opus of Harper Lee, incidentally her one only published work until now, has a sequel ..err... prequel. It seems that Ms. Lee wrote this sequel, before the actual book To Kill A Mockingbird, but on the publisher's suggestion she wrote another version of it, with its protagonist Scout as a little girl.

(Picture Source: Google.com)

After the huge success of the book, many asked Ms. Lee to write more, but she never published anything (it seems like she wrote some unfinished work). She neither gave any interviews nor appeared in public. Now after 54 years, the original manuscript was found and being published as a sequel. Its planned to be released by mid July 2015.

It would be very interesting to see how Scout would be as a young woman, in the new book 'Go Set a Watchman'. To Kill A Mockingbird set the standards for the literature dealing with racism and discrimination. It has become an unspoken norm, to compare such works with To Kill A Mockingbird. Now we have to wait and see, how the sequel would fare. 

Here is a news item about it, with more details.