 |
| (Image Source Google) |
పదేళ్ళ క్రితం మొదటి సారి, అప్పటివరకూ అమ్మ వొళ్ళో కూర్చుని పుస్తకాలు చదివించుకున్న చిన్నారి, “మీరెవరూ రావడానికి వీల్లేదు, నేనొక్కడినే స్కూల్ బస్లో వెడతాను” అని తీర్మానించేసి, వూహ తెలిసిన దగ్గరనుండీ రోజూ కిటికీ లోనుండి అబ్బురంగా చూస్తూ, తనెప్పుడెక్కుతానా అని ఎదురుచూసిన స్కూల్ బస్ ఎక్కేసి, వాకిట్లో బెంగగా ఆందోళనగా చూస్తున్న అమ్మా నాన్నల వైపు ఒక్కసారి కూడా వెనక్కితిరిగి చూడకుండా, తనకోసం తెరుచుకుంటున్న కొత్తలోకాల ద్వారాల్లోనించి రెక్కలు తగిలించుకు వెళ్ళిపోటం ఇంకా నిన్నా మొన్నటి జ్ఞాపకం. తెలీని బెంగ తోనూ, ఉద్వేగం తోనూ అపుడు కారిన వెచ్చని కన్నీళ్ల తడి ఆనవాలు ఇంకా ఎక్కడో చెక్కిళ్ళ మీద అనుభవానికి వస్తూనే ఉంది.
“Your child is growing up and on the way to become an independent person. Still you will be walking with him, but ...a few steps behind” మిడిల్ స్కూల్ ఓరియంటేషన్లో ప్రిన్సిపల్ మాటలు వినగానే, అప్పటి వరకూ ఉగ్గబట్టుకున్న కన్నీళ్ళు చెలియలి కట్ట తెంచుకుని, సభ్యత మరచి దూకిన వైనం ఇంకా నిన్నటి మొన్నటి జ్ఞాపకం. మన చేతుల్లోంచి పిల్లల్ని ఎవరో బలవంతంగా లాగేసుకుంటున్నట్టు బాధ. పిల్లలు ఎదుగుదల ఇచ్చే సంతోషం ఒకవైపు, మన నుంచి రోజు రోజుకీ దూరం జరిగిపోతున్నారన్న బెంగ ఒకవైపు. మనం నడిచొచ్చిన క్షణాలని తిరిగి మననం చేసుకుంటూ, ఒకప్పుడు మన స్థానంలో మన తల్లితండ్రులు, పిల్లల స్థానంలో మనమూ ఉన్నామనీ, ఇదంతా సహజమైన పరిణామమే అని సర్ది చెప్పుకుంటూ .... “నీకు పిల్లలు పుడితేనే గానీ తెలిసిరాదు” అన్న అమ్మ మాటల్ని ఇంకోసారి తలుచుకుంటూ...
ఉదయాన్నే పాపని స్కూల్ బస్సు ఎక్కించడానికి వెళితే, ఎదురింటి బుడ్డోడు, మొదటిసారి కిండర్ గార్డెన్ కి వెళుతున్నాడు. ఎగురుకుంటూ, బస్ ఇంకా రాదేమని ఆరాటపడుతూ, అదుగో వచ్చేస్తోంది నాకు వినిపిస్తోంది అని హడావిడి చేస్తూ, వాడి అమ్మా నాన్నా చెప్తున్న జాగ్రత్తలు, ఇస్తున్న దైర్యం ఏవీ పట్టించుకోకుండా వాడి లోకంలో వాడు. బస్ ఎక్కేసి వెనక్కి కూడా చూడకుండా వెళ్ళిపోయాడు. వాడి అమ్మేమో ఇంకా బస్ మెట్ల మీద వాడి ఫోటో తీసుకుంటూ, ఓ ప్రక్క కళ్ళు తుడుచుకుంటూ ఉంటే, నాన్నేమో బస్ డ్రైవర్కి అప్పగింతలు చెప్తూనే ఉన్నారు. మా చరిత్ర గుర్తొచ్చి నేనూ, వాడి చరిత్ర మర్చిపోయి మావాడూ, వాళ్ళని చూసి నవ్వుకుంటూ ఉండిపోయాము.
ఈ క్రింద ఇచ్చిన కవిత లాంటి ఉత్తరం ఎపుడో పదేళ్ళ క్రిందట నాకు మెయిల్లో వచ్చింది. అప్పటి నుంచీ ప్రతీ సంవత్సరం కనీసం ఒకసారి, స్కూల్స్ ఓపెన్ చేసే రోజున తీసి చదువుకోడం, అప్పుడప్పుడూ మొదటిసారి స్కూల్ కి వెళ్తున్న పిల్లలున్న ఫ్రెండ్స్తో షేర్ చేసుకోటమూ ఒక అలవాటుగా మారింది. ఇది తన కూతురు మొదటిసారి స్కూల్ కి వెడుతున్నపుడు, ఒక తండ్రి ఫీలింగ్స్.
I TRUST YOU'LL TREAT HER WELL **
by Victor Buono
Dear World;
I bequeath to you today one little girl... in a crispy dress... with two blue eyes... and a happy laugh that ripples all day long... and a flash of light blond hair that bounces in the sun when she runs. I trust you'll treat her well.
She's slipping out of the backyard of my heart this morning...and skipping off down the street to her first day of school and never again will she be completely mine. Prim and proud she'll wave her young and independent hand this morning and say "Goodbye" and walk with little lady steps to the schoolhouse.
Now she'll learn to stand in lines... and wait by the alphabet for her name to be called. She'll learn to tune her ears for the sounds of school-bells... and deadlines... and she'll learn to giggle... and gossip... and look at the ceiling in a disinterested way when the little boy 'cross the aisle sticks out his tongue at her. And, now she'll learn to be jealous. And now she'll learn how it is to feel hurt inside. And now she'll learn how not to cry.
No longer will she have time to sit on the front porch steps on a summer day and watch an ant scurry across the crack in the sidewalk. Nor will she have time to pop out of bed with the dawn and kiss lilac blooms in the morning dew. No, now she'll worry about those important things... like grades and which dress to wear and whose best friend is whose. And the magic of books and learning will replace the magic of her blocks and dolls. And now she'll find new heroes.
For five full years now I've been her sage and Santa Claus and pal and playmate and father and friend. Now she'll learn to share her worship with her teachers... which is only right. But, no longer will I be the smartest, greatest man in the whole world. Today when that school bell rings for the first time... she'll learn what it means to be a member of the group... with all its privileges and its disadvantages too.
She'll learn in time that proper young ladies do not laugh out loud... or kiss dogs... or keep frogs in pickle jars in bedrooms... or even watch ants scurry across cracks in sidewalks in the summer. Today she'll learn for the first time that all who smile at her are not her friends. And I'll stand on the front porch and watch her start out on the long, lonely journey to becoming a woman.
So, world, I bequeath to you today one little girl... in a crispy dress... with two blue eyes... and a flash of light blond hair that bounces in the sunlight when she runs.
I trust you'll treat her well.
** I received this in mail about 10 years ago, and I have the habit of revisiting it at least once in an year, on the first day of school.