BG

Friday, August 27, 2021

Out of the Silence: After the Crash – Eduardo Staruch

 

“This is what I have come to understand: although nothing is certain, anything is possible. Something beyond us protects us, and it is found in solitude ... in observation ... and in silence.”

 

సౌత్ అమెరికాలోని Uruguayan అనే దేశం లో Montevideo అనే ఊరు. అక్కడ నుండి ఒక కాలేజీ రగ్బీ టీం, చిలీ దేశపు టీం తో మేచ్ ఆడటం కోసం ప్రయాణమైంది. ఆటగాళ్ళలో ఆ కాలేజీ విద్యార్ధులు పూర్వ విద్యార్ధులూ కూడా ఉన్నారు. ప్రయాణమైన వాళ్ళలో ఆటగాళ్ళతో పాటు, కొందరి కుటుంబసభ్యులు కూడా ఉన్నారు.

శుక్రవారం, అక్టోబర్ 13, 1972. మొత్తం నలభై ఐదు మంది, Uruguayan Air Force Flight 571 లో బయలుదేరారు. విమానం Andes Mountains (మంచు పర్వతాలు) మీదుగా ప్రయాణిస్తూ, ఇంకొక అరగంటలో Santiago లో దిగాల్సి ఉండగా, దట్టమైన మేఘాల్లో చిక్కుకుని ఓ శిఖరానికి గుద్దుకొంది. తోక, రెక్కలు విరిగి చెరో వైపు విసిరివేయబడ్డాయి. సగం మంది విరిగిన విమానం లోంచి బయటకు విసిరివేయబడి మరణించారు. విమానం ముందు భాగం మంచులో పల్టీలు కొట్టి లోయలోకి జారి పడింది. మొత్తం 45 మందిలో 29 మంది ఇక్కడ చిక్కుకొన్నారు.

ముందు భాగంలో ఉన్నవాళ్ళలో పైలట్లతో సహా కొందరు అక్కడే చనిపోగా, కొంతమంది చిన్న గాయాలతో బయట పడితే, కొందరు కాళ్ళు, శరీరం సీట్ల క్రింద చిక్కుకొని బాగా గాయపడ్డారు. విమానం లోంచి బయటకి వచ్చి చూస్తే జరిగిన ప్రమాదం తీవ్రత అర్ధం అయింది. కాస్త బాగా ఉన్నవాళ్లు మిగిలిన వాళ్ళను మీదకు కూలిన సీట్లు, లగేజే లాంటివి తప్పించి జాగ్రత్తగా బయటకు తీసారు. వారిలో ఉన్న ఇద్దరు మెడికల్ స్టూడెంట్స్ గాయపడిన వాళ్ళకు చేతనయిన వైద్యం చేసారు.

బయటకి చూస్తే వేల మైళ్ళ కొద్దీ మంచుతో కప్పబడిన కొండలు,  పైనెక్కడో తోక కూలిన శిఖరాలు మైళ్ళ ఎత్తులో కనిపిస్తున్నాయి. చల్లటి మంచు గాలి తప్ప, కనీసం గడ్డిపోచ కూడా కనబడలేదు. శిధిలాలలో వెదికి చూస్తే తినడానికీ తాగడానికీ ఏమీ పెద్దగా దొరకలేదు. దొరికిన వాటిని రేషన్ లాగా పంచుకుని తలా కాస్త తిన్నారు. తమ విమానం గమ్యం చేరలేదు కాబట్టి, తమని వెదకడానికి రెస్క్యూ టీమ్స్ వస్తాయని ఆశ ఉంది. ఇపుడు ఎలాగూ చీకటయి పోయింది కాబట్టి రేపు తెల్లవారగానే వాళ్ళు వచ్చి తీసుకుపోతారని ధైర్యంగా ఉన్నారు. మైనస్ 40 లోకి ఉన్న చలిని తట్టుకోడానికి, విమానం సీట్లతోనూ, సూట్కేసులు విరిగిన భాగానికి అడ్డం పెట్టి రక్షణ ఏర్పాటు చేసుకున్నారు. దాదాపు ఒకరి మీద ఒకరు పడుకుని దేవుడ్ని ప్రార్థిస్తూ రాత్రి గడిపారు.

 మర్నాడు వీళ్ళున్నచోటుకి దూరంగా రెండు హెలికాప్టర్లు చక్కర్లు కొట్టడం చూసి, అదుగో వచ్చేసారు అని గెంతులు వేసారు. అయితే అవి వీళ్ళను గమనించకుండానే వెళ్ళిపోయాయి. ముందు నిరాశ పడ్డా, మంచుతో కప్పబడిన ఇక్కడ దిగడానికి అవదు కదా, నేలమార్గంలో వస్తారేమో అని సమాధాన పడ్డారు. అలా ఇవాళా రేపూ అంటూ ఐదారు రోజులు గడిచాయి. రోజూ ఆకాశంలోకి హెలికాప్టర్ వస్తున్నా శబ్దం కోసం ఎదురుచూడటమే పని. తినడానికి ఏమీ మిగల్లేదు. శక్తి తగ్గిపోతుంది, తమని ఎవరో వచ్చి రక్షిస్తారని ఆశ తగ్గిపోతుంది. ఈలోగా విమానం జాడ తెలీనందున ఇక వెదకడం ఆపేశారు అన్న వార్త రేడియోలో వినబడింది. దానితో అందరూ దిగాలు పడిపోయారు. ఇక తమని తామే రక్షించుకోవాలని నిర్ణయించుకున్నారు. ఈలోగా సర్వైవర్ అవాలంటే తిండి కావాలి. దానికోసం తర్జన భర్జన పడి, చివరకు మనసు రాయి చేసుకుని చనిపోయిన వాళ్ళ మాంసం తిని ప్రాణాలు నిలబెట్టుకున్నారు. ఇవన్నీ చాలననట్టు మంచు తుఫాన్లు వచ్చి ముంచెయ్యడంతో ఇంకొందరు చనిపోయారు.

 మూడుసార్లు పర్వతాలు దాటి వెళితే అటువైపు జన సంచారం ఉంటుందేమో అని ఆశతో ప్రయత్నాలు చేసారు. మూడోసారి Nando Parrado, Roberto Canessa కలిసి దాదాపు యాభై మైళ్ళు మంచు పర్వతాల్లో ప్రయాణించి, చివరకు ఓ నది ఒడ్డున పశువులు మేపుకొంటున్న వ్యక్తిని చూసి తమ పరిస్థితి తెలుపుకుంటే, ఆ వ్యక్తి దాదాపు ఎనిమిది గంటలు గుర్రం మీద ప్రయాణం చేసి santiago చేరుకొని పోలీసులకు వార్త చేర్చాడు.

 డిసెంబర్ 22 , ప్రమాదం జరిగిన 72 రోజుల తర్వాత మిగిలిన అందరినీ రెస్క్యూ టీం వచ్చి తీసుకెళ్లింది. అప్పటికి కేవలం పదహారు మంది మాత్రమే సర్వైవర్ అయ్యారు. కొన్నాళ్ళకు చనిపోయిన వాళ్ళ భాగాలు సేకరించి, తోకకూలిన చోట సమాధి చేసి ఒక శిలువ పాతారు.

 ఇది క్లుప్తంగా The Story of Andes Survivors. ఇది జరిగిన తర్వాత సర్వైవర్స్ లో కొంతమంది తమ అనుభవాలు రాసారు. అయితే ప్రస్తుతం నేను చదివినది ఒక సర్వైవర్ Eduardo Strauch వ్రాసిన Out of the Silence – After the Crash అనే పుస్తకం ( స్పానిష్ నవలకు ఇంగ్లీష్ అనువాదం).

 ఇందులో రచయిత కేవలం ప్రమాదం, ఎలా సర్వైవర్ అయారో అని మాత్రమే కాకుండా, ఆ రెండు నెలల కాలంలో ఆ మాటలకందని సౌందర్యం శాంతి తో కూడిన పర్వతాలతో తాను పెంచుకున్న అనుబంధం, అందరూ కలిసి ఏర్పడిన brotherhood, emotional network, the sacrifices they made for each other ఇవన్నీ వివరిస్తారు. ఆ అనుభవం అక్కడ నేర్చుకున్న లైఫ్ లెసన్స్, జీవితం మీద తన దృక్పథాన్ని మార్చాయని, అవి తనని ఎల్లకాలమూ ప్రభావితం చేస్తూనే ఉన్నాయని అంటారు.

There are things that mere logic cannot explain. Mistery అన్న చాప్టర్ చాలా ఆసక్తికరంగా ఉంటుంది. అందులోని విషయలు మన ఆలోచనలకు అందని అతీతమైన శక్తులేవో ఉన్నాయన్న నమ్మకాన్ని బలపరుస్తాయి. నిజంగానే లాజిక్ కు అందని విషయాలు. ఒట్టి కో-ఇన్సిడెన్స్ అని కొట్టిపారేయ్యడానికీ ధైర్యం చాలదు. అలాగే Memories అనే చాప్టర్ కూడా. ఆనందమూ విషాదమూ కలగలిసిన అనుభవాన్ని మనకు వదులుతుంది. రెస్క్యూ జరిగి ముప్పై సంవత్సరాలైన సందర్భంగా చిలీ రగ్బీ టీం ఏర్పాటు చేసిన వేడుక విశేషాలు చదువుతుంటే చాలా ఎమోషనల్ చేస్తాయి.

ప్రమాదం జరిగినప్పటి నుండి ఇప్పటి వరకూ కూడా అనుబంధం కొనసాగిస్తున్న విధం, ఇరవయ్యేళ్ల తరువాత మొదలుపెట్టి దాదాపు ప్రతీ ఏడాదీ అందరూ కలిసి డిసెంబర్ 22 నాటికి ఆ పర్వతాల్లోకి వెళ్లి చనిపోయిన వారి మెమోరియల్ దగ్గర గడిపి రావడం ... ఇలా ఆ పర్వతాలతో ముడి వేసుకున్న ఎన్నో విషయాలని చెపుతారు. సాధారణంగా అలా చేదు అనుభవాలున్న ప్రదేశాలనీ వ్యక్తులనీ మళ్ళీ గుర్తు చేసుకోవడం కూడా పీడకలలా ఉంటుంది. అటువంటిది అతనిని ఆ పర్వతాల సౌందర్యం, అక్కడి తాత్వికత వెంటాడుతూనే ఉన్నాయి. తరచుగా కుటుంబంతో కూడా అక్కడికి వెళుతూ ఉంటానని చెపుతారు. ఆ పర్వతాల్ని చూసిన తరువాత అతని భార్య ఇలా అంటారు.

 “I felt, rather than saw, a ferocious but quiet beauty. The sort that wouldn’t let you admire it with detachment. The sort that aches.“

సినిమా ఆసక్తికరంగానే ఉన్నప్పటికీ, పుస్తకం కలిగించిన ఎమోషనల్ రైడ్ ని కలిగించలేకపోయింది. సినిమాటిక్ లిబర్టీ కూడా బానే తీసుకున్నారు. ముఖ్యంగా ఆఖరున Nando, Roberto రెస్క్యూ హెలికాప్టర్లో రావడం, టూ మచ్ హీరోయిజం.

ఈ పరిచయం పుస్తకానికి అసలు న్యాయం చెయ్యదు. నా తృప్తి కోసం రాసుకోవడం అంతే. పుస్తకాన్ని చదివి అనుభవించాల్సిందే.


Other Books \ Movies \ Documentation on the Subject:

Books:

Alive:The Story of the Andes Survivors (1974) – by Piers Paul Read

Miracle in the Andes: 72 Days on the Mountain and My Long Trek Home (2006) – Nando Parrado (Survivor)

I Hadto Survive: How a Plane Crash in the Andes Inspired My Calling to Save Lives(2017) – Roberto Canessa (Survivor)

Intothe Mountains: The Extraordinary True Story of Survival in the Andes and ItsAftermath (2016) – Pedro Algorta (Survivor)

MiracleFlight 571 ( Wiki Article) 

Outof the Silence (Book, 2019) – Eduardo Strauch (Survivor) (This book)


Movies:

Alive: The Story of the Andes Survivors (1993) – Based on the novel with the same name (Prime)


Documentaries:

TheExtraordinary Story of Andes Plane Crash Survivor 1972

There are more documentaries and interviews of survivors available in you tube.

 

Monday, August 9, 2021

A Swim in a Pond in the Rain - 2

A Swim completed in an enchanting pond. A finale of a memorable swim in the pond that is equally wonderful and exciting.

What is a writer doing and how a reader receiving it?

"The writer and the reader stand at either end of a pond. The writer drops a pebble in and the ripples reach the reader. The writer stands there, imagining the way the reader is receiving those ripples, by way of deciding which pebble to drop in next.

Meanwhile, the reader receives those ripples and, somehow, they speak to her. In other words, they’re in connection.

These days, it’s easy to feel that we’ve fallen out of connection with one another and with the earth and with reason and with love. I mean, we have. But to read, to write, is to say that we still believe in, at least, the possibility of connection. When reading and writing, we feel connection happening (or not). That’s the essence of these activities: ascertaining whether connection is happening, and where, and why.

These two people, in those postures, across that pond, are doing essential work. This is not a hobby, pastime, or indulgence. By their mutual belief in connection, they’re making the world better, by making it (at least between the two of them, in that small moment) more friendly."

Why do we read? Often we face a question that why we read. I remember while summing up our reading catalogues every year for pustakam.net, some of us used to indicate that we read and list them only for the sake of our own pleasure, because we find peace and satisfaction in reading.

Saunders put it out so beautifully.

"And let’s be even more honest: those of us who read and write do it because we love it and because doing it makes us feel more alive and we would likely keep doing it even if it could be demonstrated that its overall net effect was zero, and I, for one, have a feeling that I would keep doing it even if it could be demonstrated that its overall net effect was negative."

Why should we even read a fiction? Many times we were asked this question and of course, we all have our own justification for either doing it or not. Here is what Saunders had to say.

"So, trying to stay perfectly honest, let’s go ahead and ask, diagnostically: What is it, exactly, that fiction does?
Well, that’s the question we’ve been asking all along, as we’ve been watching our minds read these Russian stories. We’ve been comparing the pre-reading state of our minds to the post-reading state. And that’s what fiction does: it causes an incremental change in the state of a mind. That’s it. But, you know—it really does it. That change is finite but real. And that’s not nothing. It’s not everything, but it’s not nothing." 
Finally, about the beautiful relation between the writer and a reader …

"There are many versions of you, in you. To which one am I speaking, when I write? The best one. The one most like my best one. Those two best versions of us, in a moment of reading, exit our usual selves and, at a location created by mutual respect, become one. 

That’s a pretty hopeful model of human interaction: two people, mutually respectful, leaning in, one speaking so as to compel, the other listening, willing to be charmed."

 It had been a beautiful journey along with Saunders. I Just can't thank enough my FB friend Ramana Murthy garu for recommending this book.

Ramana Murthy garu already influenced me and may be few others to read this book through his introduction on Saranga magazine  కథల కొలనులో విహారం . Now I am recommending again if you haven't got to this yet, please do yourself a favor. You will be enriched tremendously. Anyone loves books/reading should read and own this treasure.


Friday, July 30, 2021

A Swim in a Pond in the Rain - 1

అనగా అనగా ఒక తాగుబోతు బార్బర్, ఇవాన్. ఓ రోజు ఉదయాన్నే వాళ్ళావిడ చేసిన బ్రెడ్ లో ఎవరిదో ముక్కు దొరికింది. (ఆహా ఏం స్టార్టింగ్!) (Stop #1) ఆవిడకేమో భర్తే తాగేసి గడ్డం గీస్తూ ఎవరి ముక్కో కోసేసాడని నమ్మకం. దాన్ని వదిలించుకోడానికి ఇవాన్ తిప్పలు పడతాడు. ఎక్కడా పడెయ్యడానికి చోటే దొరకనట్టు ఊరంతా తిరిగి తిరిగి, చివరకు ఓ నదిలో పారేస్తాడు.

 అదే ఊర్లో Kovalyov (K) అనేవాడు ఉదయాన్నే లేచి మొహం తడుముకుని తన ముక్కు పోయిందని గుర్తిస్తాడు. (Stop #2. కథ చెప్పడానికి ఇంకేం దొరకలేదా? How absurd?) పోయిన ముక్కు గురించి పేపర్లో ప్రకటన ఇవ్వాలని, పోలీస్ రిపోర్ట్ ఇవ్వాలని ప్రయత్నించి ఎవరూ అతని నష్టాన్ని అర్ధం చేసుకోకుండా, ఏమీ పట్టనట్టు ఉండటంతో విసిగిపోతాడు. ఈలోగా ఆ ముక్కు గాడు ఓ సూట్ వేసుకుని ఊర్లో తిరుగుతున్నట్టు తెలుస్తుంది. వాడిని /దాన్ని పట్టుకుని తనకు అప్పగించమని మొరపెట్టుకుంటాడు. ఎలాగో ఓ పోలీస్ ట్రైన్ ఎక్కి వేరే చోటుకి పోతున్న ముక్కుగాడిని పట్టుకుని K కి అప్పగిస్తాడు. (వాడి దగ్గర బినామీ పాస్పోర్ట్ కూడా ఉందట.) నా ముక్కు నాకు అతికించు మహాప్రభో అని ఓ డాక్టర్ దగ్గరికి వెళితే, అతనేమో అది సరిగ్గా అతుక్కోదు పొమ్మన్నాడు. ఈలోగా నానారకాల రూమర్లూ పాకుతాయి వూర్లో అతని ముక్కు గురించి. కొన్ని రోజులకి ఉన్నట్టుండి పడుకుని లేచేసరికి ముక్కు యథాస్థానం లోకి వచ్చేస్తుంది.

 కథలో మధ్యలో నేరేటర్ వచ్చి ఇవాన్ గురించీ, K గురించీ, వీళ్ళ గురించి మీకేమీ తెలీదు సుమా అంటూ, కాస్త సొంత కవిత్వం మిళాయించి, తమిళ తంబి ఇంగ్లీష్ లో చెపుతాడు. అదో చిర్రెక్కించే ప్రహసనం.


పైన చెప్పింది ‘The Nose’ గోగోల్ కథ. మామూలుగా అయితే నేను ఈ కథని stop 1 దగ్గరో లేదా stop 2దగ్గరో ఓ తన్ను తన్ని ఇంకో పని చూసుకుంటాను. ఇంత అమంగళపు కథలు చదివే ఓపికా తీరికా నాకుండవు. నాకిలా చెట్టు మీద పుట్ట మీదా పెట్టి రాసే కథలంటే చాలా చిరాకు. అసలీ కథలు ఎలా రాస్తారు, రాయడానికే చిరాకెయ్యదా అని విసుక్కుంటాను. (మెటామార్ఫసిస్ బాగానే చదివావు కదా అని అడగకండి.) విషయం అర్ధమయ్యాక రెండు లైన్లకి మించి చదవను ఎపుడూ, అది రాసింది గోగోల్ అయినా గుండప్ప అయినా సరే.

ఈసారి మాత్రం కథంతా ఓపికతో చదివాను. ఎందుకంటే, ఇపుడు చదువుతున్న ‘A Swim in a Pond in the Rainఅని George Saunders వ్రాసిన పుస్తకం చదువుతూ, సగం అయ్యేటప్పటికి నూట ముప్పై సార్లు మూర్చిల్లి లేచి, సదరు సాండర్స్ గారితో ప్రేమలో పడిపోయినందున, కేవలం ఈ కథ గురించి ఆయనేమంటాడో చూడాలని మాత్రమే నా జన్మని ఇంత కష్టపెటుకున్నాను. ఈ కథని సహనంతో చదువుతున్నంతసేపూ , సాండర్స్ బాబూ దీన్ని ఏకి పడేస్తావు కదూ అని మూగ ప్రార్ధనలు చేస్తూనే ఉన్నాను. చివరికి కథ ముగిసింది.

 సాండర్సుడు ఏమన్నాడంటే ...

 “No, this is something I can’t understand, positively can’t understand. But the strangest, the most incomprehensible thing of all, is how authors can choose such subjects. I confess that this is quite inconceivable; it is indeed…no, no, I just can’t understand it at all! In the first place, there is absolutely no benefit in it for the fatherland; in the second place…but in the second place, there is no benefit either. I simply don’t know what to make of it….”

శభాష్ భయ్యా. మెచ్చితిని. నా నమ్మకాన్ని నిలబెట్టావు. 

“’Realism’ exploits this fondness of our consensus reality. Things happen roughly as they happen in real world; the mode limits itself to what usually happens. to what’s physically possible. But a story can also be truthful if it declines consensus reality—if things happen in it that don’t and could never happen in the real world.” “With sufficient care, that wheelbarrow of things could become an entire system of meaning, saying truthful things about our world, some of which might have been impossible to say via a more conventionally realistic approach.”

కథలో ఉన్న అబ్సర్డ్ విషయాలన్నిటి గురించీ మనకొచ్చినట్టే ఈయనకీ బోలెడు సందేహాలు కలిగాయి. ముక్కు పోతున్నప్పుడు నొప్పి తెలీలేదా, లేచాక అద్దంలో చూసుకునేవరకూ? ముక్కు ఇవాన్ పడేసాక నదిలోంచి బయటకెలా వచ్చాడు? ముందే సూట్ వేసుకునేంత పెద్దగా నీళ్ళలో ఉన్నప్పుడు అయ్యాడా లేక బయటకి వచ్చాకా? టాక్సీ ఎక్కడానికి డబ్బులెలా వచ్చాయి? పాస్పోర్ట్ ఎందుకు? పారిపోవాల్సిన అవసరం ఏమొచ్చిందిఇలా... ఒకటి కాదు వంద ప్రశ్నలు అడిగాడు. అయితే ఒక్కదానికీ జవాబు లేదు.

 It’s not just that these questions aren’t answered; it’s that most of them couldn’t be answered, not in a way consistent with the spatial and temporal facts laid out in other places in the story.

 పనిలో పనిగా మధ్యలో నస పెట్టిన మేతావి నేరేటర్ ని కూడా నాలుగు పీకాడు. 

According to another critic, Robert Maguire, the Gogolian skaz narrator “has little formal education and little idea of how to develop an argument, let alone talk in an eloquent and persuasive way about his feelings, although he wishes to be considered informed and observant; he tends to ramble and digress and cannot distinguish the trivial from the important.” The writer and translator Val Vinokur adds (and this we’ve already begun to notice) that the resulting story is distorted by “improper narrative emphasis” and “misplaced assumption.” Maguire puts it, the narrator’s “enthusiasms outrun common sense.” 

చివరికి కథ గురించీ కథకుడి గురించీ ఎంత మాటనేసాడంటే ...

“So, this isn’t graceless writing; this is a great writer writing a graceless writer writing.” 

ఇంత తిట్టుకుంటూ కథ చదవడమెందుకూ? Absurd అని తేల్చి పడేసాక దాని మీద చర్చలూ విశ్లేషణలూ చెయ్యడమెందుకు?

So, why don’t we just dismiss “The Nose” as bad writing? 

Well, one reason is…we just don’t. This elaborate joke—a story that seems to make a certain logical sense but doesn’t—is done so well that it tricks our reading mind into assuming coherence in the same way that the eye, perceiving a series of snapshots, sells it to us as continuous motion.

 “The Nose” might be thought of as a pile of ceramic shards, all imprinted with the same pattern, lying in a certain arrangement on the floor that makes us think: “vase, broken.” But when we try to reassemble it, the pieces don’t fit, because it was never a coherent vase to begin with. The potter didn’t make a vase and break it; he made a bunch of shards and laid them out in a shattered-vase arrangement. But the higher-order reason is this: we come to feel that the story’s strange logic is not the result of error, is not perverse or facile or random, but is the universe’s true logic—that it is the way things actually work, if only we could see it all clearly.

 And just like that—like one of those Tibetan monks who spend weeks fastidiously creating a sand mandala—Gogol happily destroys his magnificent creation and sweeps it into the river.

 బొత్తిగా ప్రయోజనం లేని కథ, రచయిత తన చేతులతో తనే కావాలని చెడగొట్టుకున్న కథ అంటూనే, దాదాపు నలభై పేజీల విశ్లేషణ చేసాడీయన. కథకోసం కాకపోయినా ఈ విశ్లేషణ కోసమైనా కథ చదవాలి. కథలో లేని పస ఈ విశ్లేషణలో ఏముందో తెలియడం కోసం చదవాలి. నువ్వు సామన్యుడివి కావు సామీ. దండాలు.

PS 1: ఈ పుస్తకంలో తరచి చూసిన అయిదో కథ ఇది. ఒక్కసారి చదివేసి వదిలేసే పుస్తకం మాత్రం కాదు.

PS 2: నాకు ఈయన క్లాస్ లో జాయిన్ అయి లిటరేచర్ చదవాలని బలే ఉబలాటంగా ఉంది.


Saturday, June 26, 2021

Amora: Stories - Natalia Borges Polesso

This a collection of 23 Short stories and about 11 tiny stories (one and half page long at max).  These are the stories of women in love with women, at all stages and in all walks of their lives. Some of the stories are good, but most of them just slipped away from my mind once completed. 

There are 2 stories I really liked. One is 'Aunties'. This one talked about the issues like financial survival, existence of a partner in an unaccepted relation, if the other partner is gone. Kuppili Padma garu wrote a story a while ago on the same topic. Except that I never came across any other piece discussed those issues other than social acceptance. 


'Aunt Betty' is a story tells about the volatile human emotions and nature, with sarcasm. 


"An adorable woman lying there among flowers, surrounded by family and friends, peacefully rising above and, in our memories, already metamorphosing from Bitter Betty into a beloved aunt. Death has a way of lending people a benevolent air."

I got this book for free as part of prime reading. 

https://www.amazon.com/Amora-Stories-Natalia-Borges-Polesso-ebook/dp/B07WG8M78D/



Wednesday, June 9, 2021

What is Stephen Harper Reading?




యాన్ మార్టెల్ (లైఫ్ ఆఫ్ పై రచయిత) ఏప్రిల్ 2007 లో మొదలు పెట్టి దాదాపు నాలుగేళ్లు, రెండు వారాలకు ఒకటి చొప్పున కెనడా ప్రైం మినిస్టర్ స్టీవెన్ హార్పర్ కి ఓ పుస్తకం, దానితో పాటు ఓ ఉత్తరం వ్రాసి పంపారు. ఎందుకు అలా పంపారూ అంటే దాని వెనకాల ఓ కథ ఉంది.

పూర్తి కథ ఇక్కడ పుస్తకం.నెట్ లో.

Friday, February 26, 2021

నేనూ, పుస్తకాలూ, రెండువేల ఇరవయ్యీ…

Saturday, January 9, 2021

యారాడకొండ

 దిల్ ధూండ్తా హై వొహీ పుర్సత్ కే రాత్ దిన్... మేము చిన్నప్పుడు ఓ మూడేళ్లు వైజాగ్లో పూర్ణామార్కెట్ దగ్గర అద్దెకు ఉండేవాళ్లం. అంతకుముందు అమ్మా, నాన్నా ఇద్దరి ఉద్యోగ రీత్యా చోడవరానికి దగ్గర్లో ఉన్న ఓ పల్లెటూరు. పుట్టిందీ, ఎలిమెంటరీ స్కూల్ చదువూ అక్కడే. వైజాగ్ కి వచ్చాకా నన్ను కురుపాం మార్కెట్ దగ్గర ఉన్న మహారాణీ విద్యాదేవి హైస్కూల్ లోనూ, తమ్ముళ్ళని ఇంటిగలవాళ్ళ పిల్లలతో పాటూ సెయింట్ ఆంథోనీ స్కూల్లోనూ జాయిన్ చేసారు. నేను అక్కడే 7 నుండి 9 వరకూ చదువుకున్నాను.

స్కూల్ ఎదురుగా రోడ్ దాటితే లక్ష్మీ టాకీస్, అక్కడ నుండి కొంచెం దిగువగా నడిస్తే పాతపోస్టాఫీస్, క్వీన్ మేరీస్ హైస్కూల్, సోల్జర్స్ కాలనీ, ఇరుకు సందుల్లోంచి నడిస్తే వెంకటేశ్వరస్వామీ గుడి, సాగరదుర్గ గుడీ (పాత బస్తీ) వచ్చేవి. ప్రతీ నెలా రెండో శనివారం స్కూల్ సగం రోజే ఉండేది. ఆ శనివారం మధ్యానాలూ, ఎప్పుడన్నా సడన్గా స్కూల్ మధ్యలో పంపేసినప్పుడూ స్నేహితులం కలిసి సినిమాకో, ఈ పాతబస్తీకో విహారానికి పోయేవాళ్ళం. అందులో ఎక్కువసార్లు పాతబస్తీ వైపే ఉండేది. లక్ష్మీ టాకీస్ నుండి మొదలు పెట్టి పాతబస్తీ మీదుగా కానీ, లేదా వెనుకవైపు కురుపాం మార్కెట్ మీదుగా కానీ పాతపోస్టాఫీసుకి చేరేవాళ్ళం. అక్కడ నుండి ఒకవైపు వెళ్తే ఎగువగా ముస్లిములు ఉండే కొంచెం ఇరుకు సందులు. వీధిలో తాళ్ళ మీద కలర్ డై చేసి ఆరబెట్టిన బట్టలేవో ఎగురుతూ ఉండేవన్నది లీలగా గుర్తు. అక్కడ నుండి లోపలికి వెళ్తే ఓ వైపు గుట్ట మీద మసీదు, ఒక వైపు చర్చ్. ఇంకో పక్క వెంకటేశ్వరస్వామి గుడి. ఇంకోదారి కొంచెం విభిన్నంగా ఉండే కట్టడపు ఇళ్ళ ముందు నుంచీ సాగి సముద్రపు ఒడ్డు మీదుగా గుడికి చేరేది. ఆ ఇళ్ళలోనుంచీ వచ్చే వంటకాల వింత వాసనలూ, లీలగా వినిపించే సంగీతం (అదేంటో అప్పటికి మాకెవరికీ తెలీదు) పాతపోస్టాఫీసు జంక్షన్లో టీ తాగుతూ కనిపించే గూర్ఖాలూచుట్టుపక్కల ఉన్న క్రిష్టియన్ స్కూళ్ళ నుండీ ఇళ్లకు వెళుతూ కనిపించే నన్స్ (మబ్బురంగు లాంగ్ గౌన్లలో, తెల్లటి శరీర చాయతో బలే ఉండేవారు) అదో వింతలోకం మాకు. అసలు ఆంగ్లో ఇండియన్స్ నివాసం ఉండేది లక్ష్మీ టాకీస్ దగ్గర్నుంచీ మొదలవుతుంది. బహుశా అక్కడ దిగువతరగతి వాళ్ళు, ఈ సముద్రపుటొడ్డున మంచి ఇళ్ళల్లో పెద్ద ఉద్యోగులూ ఉండేవారేమో అని ఇప్పుడు అనిపిస్తుంది. 

గుడి మెట్లమీదుగా పైకి వెళ్లి విశాలమయిన ముందు హాల్లోకి వెళితే, ఒక వైపుగా సముద్రం, జెట్టీలు, సాగరదుర్గ గుడి, హార్బర్ కనిపిస్తూ ఉండేవి. అందరూ గుడంతా తిరుగుతూ అన్నీ చూస్తుంటే నేను మాత్రం ఆ గోడకే అతుక్కుపోయి గంటలు గడిపేసేదాన్ని. సముద్రం మీద నుంచీ వీచే చల్లని గాలి, దూరంగా కనిపించే దుర్గ గుడీ, యారాడకొండా, లైట్ హౌస్, సముద్రంలోని చిన్న పడవలూ, హార్బర్లో క్రేన్స్, ఆకుల గలగల కూడా వినిపించే నిశ్శబ్దం... అదొక సెరీన్ అనుభూతి. అప్పుడప్పుడూ పక్క కొండ మీద చర్చ్ నుంచీ వినిపించే గంటలూ. ఎప్పుడన్నా అక్కడున్నప్పుడు ఓమాదిరి వర్షం పడితే, ఆ వర్షంలో వాటి అందాన్ని వర్ణించడం సాధ్యం కాదు. అక్కడ నుంచి అందరూ తిరిగి వెళ్ళే సమయానికి ఆ గోడ దగ్గర నుంచి నా కాళ్ళను బలవంతగా ఊడదీసి తీసుకువెళ్ళాల్సి వచ్చేది. 

అక్కడ నుండీ సముద్రపు ఒడ్డున నడుచుకుంటూ టౌన్ హాల్ మీదుగా ఆర్కే బీచ్ దగ్గర తేలేవాళ్ళం. మధ్యలో జాలరి పేట దాటుతుండగా చిన్న చిన్న గుడిసేలూగుప్పున కొట్టే ఎండు చేపల వాసనాఇసుకలో ఆరబెట్టిన చేపలూ వలలూఇసుకలోంచి బయటకు తొంగిచూసే పీతలూ గవ్వలూ ఎండ్రకాయలూ, విరిగిన చిన్న చిన్న పడవలూ ... ఆడుతూ పడుతూ అన్నిటినీ ముట్టుకుంటూ సాగేది మా ప్రయాణం. ఆర్కే బీచ్ దగ్గర విడిపోయి మహారాణీ పేట మీదుగా ఇంటికి చేరేవాళ్ళం. ఒక్కోసారి మధ్యలో చెంగల్రావుపేట వీధుల గుండా ఫ్రెండ్స్ ఇళ్ళ దగ్గర ఒక మజిలీ చేసి, మళ్ళీ కురుపాం మార్కెట్ దగ్గర తేలేవాళ్ళం. 

కొన్నిసార్లు శనివారం సాయంత్రం ఇంట్లో అందరం అదే గుడికి సాయంత్రం ఆరు తర్వాత అభిషేకం జరిగే టైంకి వెళ్ళేవాళ్ళం. అప్పటి వాతావరణం వేరుగా ఉండేది. అందరూ పూజలో కూర్చొంటే నా స్థానం మాత్రం ఆ మంటపం గోడ దగ్గరే ఉండేది. ఆ చీకట్లో సముద్రాన్ని, హార్బర్ చూడడం ఇంకో అనుభూతినిచ్చేది. ఇంటి దగ్గర దాదాపు ఒకేవయసు పిల్లలం ఓ పదిమంది ఉండేవాళ్లం. ఆదివారం సాయంత్రం అందరం నడుచుకుంటూ, పూర్ణామార్కెట్, రెల్లివీది, కలెక్టరేట్ మీదుగా నడుచుకుంటూ బీచ్కి వెళ్లి, చీకటి పడేవరకూ సముద్రంలో తడిసి ఇసకలో దొర్లి ఎప్పటికో ఇంటికి చేరేవాళ్ళం. దూరాలూ, అలసటలూ తెలీని వయసది. తరువాత అక్కడనుండి మారి సిటీకి కొంచెం దూరంగా వెళ్ళిపోయాము. హైస్కూల్, డిగ్రీ అయిపోయాయి. తరువాత తొంభైల్లో ఆంధ్రా యూనివర్సిటీలో MCA చదువుతూ,లేడీస్ హాస్టల్లో ఉండేటప్పుడు మళ్ళీ సముద్రపు ఒళ్లోకి వచ్చిపడినా, ఆ స్నేహాలూ అనుభవాలూ సోఫిస్టికేషణ్ అద్దుకున్నవి. స్కూల్ రోజుల ఫ్రెండ్స్ ఇప్పుడు ఎక్కడున్నారో కూడా తెలీదు. ఆ రోజులూ, ఆ మధ్యాహ్నాలూ, ఆ తూరుపు గాలులూ ఇంకా మనసుని చల్లగా తాకుతూనే ఉంటాయి ఇప్పటికీ.

95లో దేశం వదిలి వచ్చేసాక, వెళ్ళినప్పుడల్లా అది చూడాలి ఇది చూడాలి ఆ రోడ్లు తిరగాలి అనుకుంటానే గానీ ఉన్న కొంచెం సమయంలో ఎప్పుడూ కుదిరేది కాదు. ఒక పదిహేనేళ్లనుండీ అయితే ఎప్పుడూ తిరిగిన రోడ్లు కూడా గుర్తు పట్టలేనంతగా మారిపోయి అపరిచితమైపోయాయి. జగదంబా జంక్షన్ లేదు, యూనివర్సిటీ గేట్స్ కాదు, ఆర్కే బీచ్ ఏవీ నాకు తెలిసిన రూపంలో లేవు. గుండెలో ఎక్కడో చివుక్కుమని గుచ్చుకున్న బాధ. నేను ఎగిరెళ్లిపోలేదూ అలాగే ఇదీనూ అని సర్దిచెప్పుకుంటాను. తరువాత ఇదెలా ఉంది అదెలా ఉంది అని అడగటమే మానేసుకున్నాను. 

ఇన్నేళ్ళకి ఇప్పుడు “యారాడకొండ” చదువుతుంటే మళ్ళీ అ చిన్నప్పటి జ్ఞాపకాలన్నీ కళ్ళముందు నిలిచాయి. కథ మొదలైనప్పటి కాలానికీ, నాకు తెలిసినప్పటికీ నలభై ఏళ్ళకు పైగా అంతరం ఉన్నా, కొంచెం మార్పులతో చాలావరకూ ఆ పరిసరాలన్నీ అలానే ఉండేవి. నాస్టాల్జియాతో కొట్టుకుపోతూ, జ్ఞాపకాల ఉధృతి ముంచెత్తుతూ ఉంటే, మొదటి సగభాగం చదవడానికి నాకు ఎక్కువ టైం పట్టింది. 

మా బంధువుల్లో తాతల కాలం నుంచీ ఈతరం వరకూ కూడా అధికశాతం ఉద్యోగాలు పోర్ట్, షిప్ యార్డ్, BHPV, స్టీల్ ప్లాంట్ లోనే. అన్ని లెవెల్స్ లోనూ ఉద్యోగాలు చేసిన వారు ఉన్నారు. అయినా కూడా ఏ రోజూ నాకు అవన్నీ ఎలా ఎవోల్యుట్ అయ్యాయో క్లూ లేదు. అసలు వైజాగ్ మీద జపాన్ బాంబ్ దాడి చేసిందన్న విషయం కూడా నాకు తెలియదు. అది జరిగిన ఆరేడేళ్ల తర్వాత గానీ మా నాన్న పుట్టలేదు, ఆయనకయినా తెలుసో లేదో మరి. స్టీల్ ప్లాంట్, BHPV విస్తరణలో మా పొలాలు పోగొట్టుకున్న విషయం తెలుసు. కాస్తో కూస్తో కాల్టెక్స్ ప్రమాదాలు తెలుసు. అన్నట్టు మా స్వంత ఊరి ప్రసక్తి కూడా ఉంది మధ్యలో. ప్రొఫెసర్ నాయుడు, సింహాచలం లాంటి రిఫరెన్సులు ఎవరివో సరిగా పోల్చుకోలేకపోయాను. వైజాగ్లో విద్యాసంస్థల మీద ఆధిపత్యం ఉన్న ఇద్దరు వ్యక్తులు గుర్తుకొచ్చారు కానీ, నాకు తెలిసిన కొద్ది బాక్గ్రౌండ్తో చూసుకుంటే సరిపోలేదు. 

కథనం సాగదియ్యకుండా క్రిస్ప్ గా బావుంది. ప్రతీ ముఖ్యమైన సంఘటననీ కూడా తక్కువ వివరాలతో చెప్పడంతో విసుగనిపించలేదు. అయితే రెండోతరం మొదలయ్యాక కొంచెం కుదించవచ్చు అనిపించినా ఇంకెలా ముగించవచ్చో కూడా తెలియలేదు. గిరిధర్ నాయర్ ఎపిసోడ్ మాత్రం చర్నాకోల్ తగిలినట్టు తగిలింది. అయితే యూనివర్సిటీ రోజుల్లో సుందరయ్య ఆదర్శాలు అంటూ పార్టీ మీటింగులకు ఉద్యమాలలో తిరిగినవాళ్ళు, తర్వాతి కాలంలో అందరికన్నా ముందు అమెరికాకు వచ్చి సెటిలవడం గుర్తొచ్చి ఎంత వాస్తవం అనిపించింది. అలాగే ఉత్తరాంధ్రా వాళ్లకు ఆత్మవిశ్వాసం తక్కువ, అందరితో పోల్చుకుని తృప్తి పడతారు అంటూ చురకలెయ్యడం చూసి భుజాలు తడుముకున్నాను. ఎపిలోగ్ అనవసరం అనిపించింది నాకు. దానితో సాంద్రత కోల్పోయిన ఫీలింగ్ కలిగింది. 

అక్కడక్కడా ఎడిటింగ్ అవసరం అనిపించింది. (కథాపరంగా కాదు గానీ, భాష పరంగా). ఉదాహరణకి 20వ పేజీలో, “కన్నబాబు ఆక్రందనలని పట్టించుకోడానికి వాళ్లకి పురసత్తు లేదు” అంటారు. అక్కడ కథని కథకుడు (యారాడకొండ/రచయిత) చెపుతున్నాడు. జాలర్లు మాట్లాడుకున్నపుడు భాషలో యాస కనిపిస్తుంది. కథకుడి భాష చదువుకున్నవాళ్ల భాషలా సోఫిష్టికేటెడ్గా ఉంది. అటువంటప్పుడు ‘పురసత్తు’ కథకుడి భాష అయ్యే అవకాశం లేదు అది ‘పుర్సత్’ అయ్యుండాలి. అలాగే ఇంకో చోట ‘బిగినెస్ జాలర్ల దగ్గర నుండి’ అంటారు. అది కూడా జాలర్ల యాస, కథకుడిది కాదు. ఇంకా చదువుతుండగా అక్కడక్కడా కొన్ని అనుమానాలూ ఆలోచనలూ రేగాయి కానీ మొదటిసారి చదువుతుండటం వలన ఎక్కువ దృష్టి పెట్టలేదు. మళ్ళీ చదవితే ఇంకొన్ని కనిపిస్తాయి. 

చివరిగా పుస్తకం క్వాలిటీ గురించి చెప్పుకోవాలి. ఖరీదు Rs225, USలో రెండు పుస్తకాలు కలిపీ $35 అన్నారు. లోపలి పేపర్ అండ్ ప్రింట్ క్వాలిటీ చాలా చాలా సాదాగా ఉంది. పుస్తకాన్నినేను చాలా జాగ్రత్తగా మల్లెపువ్వులా హేండిల్ చేస్తాను. నలపడం, ఓపెన్ చేసి బోర్లా పెట్టడం లాంటి పనులేమీ ఉండవు. అటువంటిది ఒక్కసారి జాగ్రత్తగా పట్టుకుని చదివితేనే కార్నర్స్ నలిగి పొరలు వూడటానికి సిద్ధంగా ఉంది. ఒక్కసారి చేతిలోంచి జారి మెత్తటి కార్పెట్ మీద పడింది,దానికే ముందు కవర్ పేజీ సగం వంగిపోయి లేచినిలుచుని లొంగను అంటుంది. వెనక కవర్ పేజీ పై ఎడ్జ్ కటింగ్, గరుగ్గా ఉండే దళసరి పేపర్ మడతపెట్టి చింపితే ఉన్నట్టు frayed edge. నా OCD తో పోగులన్నీ పీక్కుని, నైల్ ఫైలర్ తో పాలిష్ చేసాను. ఎంత మంచి పుస్తకమయినా ఓ నాలుగు రోజులు నిలబడేట్టు ఎందుకు వెయ్యలేరో! ఎంత రేటు పెడితే అంతా పెట్టి కొనేవాళ్ళు ఉన్నారు కదా. కొననివాళ్ళు పదిరూపాయలు పెట్టినా కూడా కొనరు. ఇక్కడ డాలర్ స్టోర్లో దొరికే పిల్లల బొమ్మల పుస్తకాలు కూడా మంచి క్వాలిటీతో ఉంటాయి. Very Pathetic.