A Teacher's Love

ఒక్కరోజు సెలవొస్తేనే అమ్మో సెలవా, ఈ పిల్లలతో ఎలా వేగాలో అని బెంగపెట్టేసుకుంటాం. ఇక వాళ్ళకి చదువు చెప్పి, హోంవర్క్ చేయించాలన్నా, వాళ్ళకి అర్ధమయ్యేలా ఓపికగా నేర్పుగా చెప్పడం మనలో చాలా మందికి చేతగాక, ఆ ప్రాసెస్లో జరిగే చిన్న సైజ్ యుద్ధాలెన్నో.  అలాంటిది దాదాపు పాతిక మంది పిల్లల్ని క్లాసులో భరించి, వాళ్ళ అల్లరిని భరించడమే కాకుండా, విద్య, నడవడిక నేర్పటం అనేది మాటల్లో చెప్పగలిగినంత సులభం కాదు. అది కూడా మొక్కుబడిగా కాకుండా సహనంతో, ప్రేమతో, సంతోషంగా, నిబద్ధతతో చెయ్యడం అనేది గుర్తించాల్సిన విషయం. ఇంట్లో తల్లిదండ్రుల ప్రవర్తన పిల్లల్ని, వారి నడవడికనీ సంస్కారాన్ని తీర్చిదిద్దుతుంది అంటారు కానీ, రోజులో ఎక్కువ భాగం, సంవత్సరంలో దాదాపు ముప్పాతిక భాగం, జీవితంలో పావు భాగం ఈ పిల్లల జీవితంలో ఉండేది గురువులే. అలాంటప్పుడు వారి ప్రభావం మాత్రం తక్కువదా!

చాలా మందికి టీచర్ అనేది మిగతావాటి లాగే ఒక వృత్తి కావచ్చు, కాని దాన్ని మొక్కుబడిగా కాకుండా ఒక పేషన్ గా ఉన్నవాళ్ళని చాలామందిని చూసాను. ఎంత వృత్తిలో భాగం అనుకున్నా కూడా, పిల్లలతో తెలీకుండానే ఒక రకమైన అనుబంధం పెంచుకుంటారు. పిల్లలు వాళ్ళ క్లాసుల నుండి ఎదిగిపోయినా, గురువులకి వాళ్ళ మీద మమకారం పోదు. వాళ్ళ ఎదుగుదలని తల్లిదండ్రులతో సమానంగా ఆనందిస్తారు. అలాగే పిల్లలకీ తల్లిదండ్రుల తర్వాత మొట్టమొదటి రోల్ మోడల్ ఎవరూ అంటే, చాలా వరకు ఒక టీచరే అయ్యింటారు.

నేను నా పిల్లలని పెంచుకోడానికి దేశం కాని దేశంలో ఎవరి మీదా ఆధారపడలేదు, ఆఖరికి స్వంత తల్లిదండ్రుల మీద కూడా. కానీ వాళ్ళ టీచర్స్ మీద ఎంత ఆధారపడి ఉన్నానో మాటల్లో చెప్పలేను. In last 10 years I have seen dedicated, passionate and loving teachers in my kids lives. Without their love and patience I wouldn't have succeeded with my kids, in their education and the process of them growing into individuals. I truly thankful to each and everyone of them, but not just for today. I will be thinking of them and thanking them, all my life long as I do about my own teachers.

ఈ క్రింద ఇచ్చిన ఉత్తరం మా అమ్మాయి ఫస్ట్ గ్రేడ్ టీచర్, ఆఖరు రోజున ఇచ్చారు. ఇది ఎవరో  పేరు తెలియని రచయిత వాడుకున్నారు. ఆవిడ సొంతంగా రాసి ఉండకపోవచ్చు, కానీ ఆవిడ ఫీలింగ్స్ కూడా అవే అనడంలో నాకైతే ఏమాత్రమూ సందేహం లేదు.  

I give you back your child, the same child you confidently entrusted to my care last fall. I give them back pounds heavier, inches taller, months wiser, more responsible, and more mature than they were then. Though they would have attained their growth in spite of me, it has been my pleasure and privilege to watch their personality unfold day by day and marvel at this splendid miracle of development. 

I give them back reluctantly, for having spent nine months together in the narrow confines of a classroom. we have grown close, have become a part of each other, and we shall always retain a little of each other. Ten years from now if we meet on the street, your child and I, a light will shine to our eyes, a smile to our lips, and we shall feel the bond of understanding once more, this bond we feel today. 

We have lived, loved, laughed, played, studied, learned, and enriched our lives together this year. I wish it could go on indefinitely, but give them back I must. Take care of them, for they are precious. Remember that I shall always be interested in your child and their destiny, wherever they go, whatever they do, whoever they become. Their joys and sorrows I'll be happy to share. I shall always be their friend.
(Borrowed from ~ Author Unknown.)

Love

Mrs. W

క్షమించు నేస్తం!

అరరే... ఇలా ఎలా జరిగిందీ! అప్పుడెప్పుడో దశాబ్దాల క్రితం “నువ్వుండబట్టే ఈ ప్రపంచమింత సుందరమూ, హృదయాకర్షకమూను నాకు “ అని నువ్వంటే, ఆహా ఎంత బాగా చెప్పావు అనుకుని, కవితలూ కోట్స్ రాసుకునే డైరీ కి మాత్రమే పరిమితం చేసేసి అక్కడితో నిన్నెలా మర్చిపోయాను? అంతేగానీ నీ ప్రపంచాన్నింత ఆకర్షణీయం చేసిన వాళ్ళు “జీవితమంతా కాల్చే నిరాశా స్వప్నాలను” ఎన్ని నీలో రగిలించారో తెలుసుకోవాలని తోచనేలేదెందుకో.

ఎప్పుడో ఏ బంధాల గురించీ, ఏమాత్రమూ అవగాహన లేని రోజుల్లో నీ మైదానం చదివి, ఎలా అర్ధం చేసుకోవాలో, అసలు ఎందుకు అర్ధం చేసుకోవాలో కూడా తెలీక నిన్ను పక్కన పెట్టిన రోజులు. తరువాత కాలంలొ నువ్వెప్పుడు కనపడినా అందరూ ‘ఆహా చలమా, అందరికీ అర్ధం కాడులే’ అంటే, కామోసు అనుకుని నిన్ను ఇంకా దూరం తోసేసిన అలక్ష్యం. అప్పుడప్పుడూ ఆంధ్రా యూనివర్సిటీ లైబ్రరీ మెట్లమీద నువ్వు ఎదురయ్యి, మ్యూజింగ్స్ కూనిరాగాలు తీస్తే వినడమే తప్ప ఇంకో అడుగు ముందుకేసి నీతో పరిచయం చేసుకోవాలనే అనిపించలేదెందుకనో. నీ పక్కన రవీంద్రుడు ఉండబట్టి కానీ లేకపోతే గీతాంజలిని మాత్రం పలకరించేదాన్నా.  అసలు నిన్నెలా గుర్తు పట్టలేదు నేనూ?

ఇపుడు ఇన్నాళ్ళకి కళ్ళు తెరిచి నువ్వు ఎపుడో రాసుకున్న “ప్రేమలేఖలు” చదువుదామని విప్పానా! ముందుమాటతోనే నోట మాట రాకుండా చేసావే. నువ్వు రాసుకున్న ఒక్కో వాక్యమూ నన్ను విభ్రాంతురాలిని చేస్తే ఇలా చేష్టలుడిగి కూర్చున్నాను. ఇదుగో అపుడే మొదలయ్యింది ఓ వేదన, అరే నిన్నిన్నాళ్ళూ నేనెందుకు గుర్తు పట్టనేలేదూ అని.

“జన్మమాధుర్యంలో సోలిన మన చేతుల్ని చిరునవ్వుతో విడదీసి, మేఘశయ్యల మీద ఆనించి ప్రేమగీతాలు పాడుతూ, నక్షత్ర మార్గాల వూరేగించి, ఇద్దరి మధ్యనూ అగాధమైన వ్యవధిని సృష్టించి ఈ లోకంలో వదిలారు. కనపడవు, కానీ నీవు చిరపరిచయవు. నీవున్నావనీ, నీ నుంచి విడిపడ్డాననీ, నీకోసం వెతక్కుండా ఒక్క నిమిషం నిలువలేననీ, నీవు నాకు వార్తలు పంపుతున్నావనీ, ఎక్కడ దేనినీ ప్రేమించినా నిన్నేననీ వీళ్ళకేం తెలుసు?”  అన్న నీ మాటలు చదవగానే నాకు రాబర్ట్ కింకైడ్  గుర్తొచ్చాడు.  తనేమన్నాడో తెలుసా “It's clear to me now that I have been moving toward you and you toward me for a long time. Though neither of us was aware of the other before we met, there was a kind of mindless certainty bumming blithely along beneath our ignorance that ensured we would come together. Like two solitary birds flying the great prairies by celestial reckoning, all of these years and lifetimes we have been moving toward one another.”  బావుంది కదూ.  నాకెందుకో రాబర్ట్ ని మించిన ప్రేమికుడు లేడని గొప్ప నమ్మకం ఇప్పటివరకూ. ఇపుడేమో నేనున్నానూ అంటూ నువ్వు పోటీ కొస్తున్నావ్.

నువ్వు రాసుకున్న లేఖల్లో ఒక్కో అక్షరం చదివి ఎంత కలవరపడిపోయానో తెలుసా. ఆ ఆరాటం, వేదన, తపన అన్నీ నాకు ఇష్టసఖులు కదా. అసలు నువ్వు దొంగచాటుగా నామనసులో దూరి చూసి రాసేసావేమో అని ఎంత కంగారు పడిపోయానో. నిజం చెప్పు, నాతో ఎపుడు మాట్లాడావ్ నువ్వు? లేదంటావా! మరి ఇది ఎలా సాధ్యం? నువ్వు నేను పుట్టకముందే రాసుకున్నావ్ కదూ ఇవన్నీ. హ్మ్ ... ఏమోలే, మాట్లాడే ఉంటావ్.  నేనసలే ఏ ఊర్ధ్వలోకాలకో చెందినదాన్ననీ, శాపవశాత్తూ ఇలా భూలోకంలో తిరుగుతున్నాననీ తెలుసుకదా.  ముందు జన్మలో నువ్వున్నప్పుడు కూడా ఇక్కడ పుట్టే ఉంటాను.  (జన్మాంతర మోహాలూ, పాశాలూ ఒక్క జన్మతో తీరిపోయేవా? ఎన్ని జన్మలెత్తాలో నీకు మాత్రం తెలీనిదా!)  నువ్వా నది ఒడ్డున కూర్చుని రాళ్ళు విసురుతూ నీలో నువ్వు మాట్లాడుకున్నప్పుడు, నీతో పాటూ ఆ ఒడ్డునే నేనూ కూర్చుని నా వెతలు వొలకబోసుకునే ఉంటాను. లేదా ఇద్దరం ఒకరి వ్యధలొకరు కలబోసుకుని ఉంటాం. కాదని చెప్పకు సుమా, నమ్మలేను. కానీ ఎంత ఆనందంగా ఉందో తెలుసా! ఆత్మతో వియోగాన్ని అనుభవించి, నిలువునా  తపనతో జ్వలించిన ఓ ప్రాణిని కనుగొన్న ఆనందం.

ఏమన్నావ్? “స్నేహంలో దేవత్వాని కెత్తడానికీ, విరహంలో కాలి మసై గాలిలో కలిసిపోవడానికీ దేనికైనా నీవాడిని” అని కదూ. అసలు ఈ ఒక్క వాక్యం కోసమే స్నేహం చెయ్యొచ్చు కదూ నీతో.   “నీ క్రతు హోమగుండమున నా జీవితమునే వ్రేల్చి” అన్న తిలక్ గుర్తొచ్చాడు.  “ఇంత ఒకరికొకరం దగ్గరైనా, మనసులు విప్పి ఎంత మాట్లాడుకున్నా, ఒకరి మింకొకరికి అర్ధం కాము. కానీ ఈ అర్ధం కాకపోడం వల్లనే ఈ ఆకర్షణేమో” -- విశ్వరహస్యాన్ని ఎంత సులువుగా చెప్పేసావు.

ఇంకా అదే ఆశ్చర్యం నాకు, నిన్ను ఇన్నాళ్ళూ నేనెలా గుర్తుపట్టలేదూ అని.  అవునూ నువ్వయినా నా కోసం ప్రయత్నించలేదేం? అయినా నా పిచ్చిగానీ, దేనికైనా సరైన సమయం రావాలంటావా! నిజమేలే. అపుడు నువ్వెదురైనా గుర్తుపట్టి ఉండేదాన్ని కాదేమో. నిన్నూ నీ రాతల్నీ చూసి పిచ్చివాడని నవ్వి ఉండేదాన్ని కాదూ? ఆ రాబర్ట్ మాత్రం ఎన్నిసార్లు నా పక్కనుండే ఆ ట్రక్లో తిరగలేదు?  తనని మాత్రం గుర్తుపట్టానా ఏం?

అంతేలే! జన్మాంతర మోహసమీరాలు మనసుని మొగలిపొత్తులా చుట్టుముట్టనిదే, కాంక్షా తప్త కాసారాల్లో మునకలెయ్యనిదే, వలపు మంజీరాలు ముంగిట్లో నర్తించనిదే నీ బాధను అర్ధం చేసుకోడం ఎలా సాధ్యం ఎవరికైనా?

ఇప్పటికైనా నిన్ను తెలుసుకున్నందుకు సంతోషంగా ఉంది. కానీ నా అదృష్టం యేమని చెప్పనూ. కలయికలన్నీ ఓ జీవితకాలం ఆలస్యం. సరేలే, ఎపుడో నాకీ శాపవిముక్తి కలిగిననాడు, నిన్ను ఆ లోకాల్లో కలుసుకోడానికి రాకపోను. అపుడు నీ రెండు చేతులూ దొరకపుచ్చుకుని ( ఆ చేతులతోనే కదూ ఈ లేఖలు రాసింది ) నిన్ను ఆలస్యంగా గుర్తించినందుకు “క్షమించు నేస్తం” అని అడుగుతాను. అప్పటి వరకూ ఈ లేఖల సాక్షిగా మనం మిత్రులం. సరేనా.